ماه تاب

به نون. میم.

نگو که چرا
چشم هایت سرخ اند
خورشید
بر رسوایی خویش
خود
شعله می فکند
***
نگو:
آه که تو را
گریزی نبود
زین چرخ ناتمام روزگار خویش
***
باش که به گردشی دوباره
طلوع دیگرم را
ارمغان هزار بوسه ی سرخ
در آسمان دیده ام
پراکنده کنی